We lijden het meest aan ons verzet tegen hoe de dingen toch al zijn. Of aan verzet tegen een verleden dat al heeft plaats gevonden of een toekomst die niet eens bestaat.
Gek eigenlijk dat we denken controle te hebben over het leven, over anderen, over onszelf, door middel van het denken van pijnlijke gedachten.
Ik wil niet, ik hoop niet, ik ben bang dat, het mag niet, zij moet niet.....
We verzetten ons tegen het hier-en-nu (wat geen zin heeft want het is al zo), tegen het verleden (wat geen geen zin heeft want het was al zo) en tegen de toekomst (wat geen zin heeft want het bestaat niet).
Alsof het stopt met regenen als we niet willen dat het regent. Of nog gekker, dat het in ons hele verleden nooit heeft geregend omdat we ons daar NU, in gedachten, tegen verzetten.
Nee, lieve mensen, het is zoals het is. Maar wat nu dan?
Elk gevoel van spanning, van negativiteit is een signaal van verzet. De oefening is om alles dat er in je leeft te voelen, zonder reserve. “Erbij te blijven”, zonder teveel in je gedachten en je gevoelens op te gaan, zonder jezelf erin te verliezen.
Voelen, aanschouwen, de regen voorbij laten trekken.
We verzetten ons omdat we bang zijn om te voelen. We zijn bang voor verdriet, angst, schuld, schaamte, leegte, noem maar op. We zijn bang dat we die gevoelens niet kunnen verdragen.
Maar dat kunnen we wel. Die gevoelens doen ons niks. Ze zijn er om gevoeld te worden, om te beleven. En ze zijn er om als gids te dienen. Ze vertellen ons wat belangrijk voor ons is. Als je je volle aandacht geeft, leiden je gevoelens je naar wie je ten diepste bent.
Zo transformeer je lijden door verzet, in geleid worden naar je essentie.
Voel maar gewoon. Voelen is leven. Leven is voelen.
Liefs, Monique