En hoe deze voor stress zorgt en je mogelijkheden enorm beperkt!
In deze blog laat ik je zien welke onbewuste denkfout we steeds opnieuw maken en hoe deze denkfout ervoor zorgt dat we stress en andere narigheid ervaren én ineffectief gedrag vertonen.
Eerst een metafoor: Stel...... Je houdt intens van wandelen in de ruige natuur, en je hebt een vrije dag. Er staat een nationaal park op je verlanglijstje, waar je nog nooit geweest bent, en het weer wordt perfect. Je ziet jezelf al gaan.
Het is een groot park, echt groot, en je kunt verdwalen. Je komt erachter dat een kaart van het park al snel €35,-- kost, en je besluit een oude kaart van je ouders te lenen. Die zijn een aantal jaar geleden ook in dat park geweest.
Daar ga je, het is fantastisch, je kiest de mooiste route, je geniet intens, jouw dag kan niet beter.
En dan kom je na een uurtje op een punt waar iets geks aan de hand is:
Rechts van je is een grote brug te zien.
EN
Op de kaart is géén brug te zien.
What happened? Je hebt de kaart gevolgd, bent goed gelopen, staat echt op dat punt van de kaart, alleen die brug staat er echt niet op!
Wat nu? Wat is nu je uitgangspunt?
Is de brug je uitgangspunt? Want die is er, je kunt hem zien en aanraken.
Of denk je: Die brug hoort daar niet te staan, want hij staat niet op de kaart!
Om die gedachte vervolgens uren of langer vol te houden. Dat de brug niet klopt, omdat ie niet op de kaart staat!
En om daar dan ook nog eens de nodige negatieve emoties bij te voelen. Het misschien wel met andere wandelaars te delen, bondgenoten te zoeken voor dit onrecht.....
Ik neem aan dat iedereen begrijpt dat de brug er is en dat het hier een oude kaart betreft.
Dat de kaart stamt uit een tijd dat de brug nog niet gebouwd was, waardoor de kaart op dat moment, op die plek een handige kaart was. En dat nu blijkt dat deze oude kaart op dit punt van de wandeling niet langer voldoet. En dat je hem dus even weg kunt stoppen.
Om je vervolgens af te vragen:
Oké, wat nu? Wat wil ik nu? Welke kant wil ik op en wat zijn de nieuwe mogelijkheden?
Om op basis van jouw antwoorden op die vragen, te kiezen en verder te gaan.
Op het moment dat je accepteert dat de brug er is, ontstaan er tal van mogelijkheden waaruit je kunt kiezen.
Afhankelijk van wie jij bent en wat jij wilt en kunt.
Je kunt doorlopen en de kaart weer uit je zak pakken. Je kunt googlen wie de ontwerper is als dat je interesse heeft en ontdekken wat deze ontwerper nog meer heeft gemaakt. Je kunt over de brug gaan en nieuwe wegen ontdekken die je anders nooit had gezien. Je kunt misschien bungy jumpen....
Op het moment dat je accepteert dat de brug er is, ontstaan er mogelijkheden en kun je bewust kiezen.
Klinkt heel logisch toch? Iedereen snapt dit, duh, natuurlijk, we zijn niet gek!
Mwah, wacht maar, in het dagelijks leven kiezen we namelijk een hele andere optie!
We maken een sprong naar ons dagelijks leven:
Eerst even dit, alles dat in ons bewustzijn verschijnt is vergelijkbaar met de brug. Echt alles!
Elke vervelende collega, elke regenbui, elke file, elk lastig kind. Maar ook alle mooie dingen, de lach van je kind, een compliment, de bloesem aan de bomen, het verkeer dat mee zit. En ook elke gedachte, elk gevoel, elk idee. Echt alles waarvan je je bewust bent IS EEN BRUG! En wat is onze reactie op die dagelijkse bruggen?
Op het moment dat een dagelijkse brug ons niet aanstaat doen we iets anders dan in het voorbeeld van het nationale park. We verzetten ons, we gaan een gevecht aan met de realiteit (wat we nooit winnen), we proberen onszelf, of anderen, of het leven, te veranderen. We vinden dat het niet zo kan zijn, dat het anders moet zijn.......
Hoe dat kan?
Omdat we een oude kaart in onze hand hebben en hem voor de waarheid aan zien.
In plaats van voor wat het is, slechts een oude kaart die op dit punt niet langer voldoet.
Elke overtuiging die we hebben kun je zien als een oude kaart. Stammend uit het verleden, waar hij ooit prima dienst deed. Alleen hier en nu, voldoet hij niet. Waarom niet? Omdat de realiteit is.
De realiteit is wat het is. Is zoals het is. Is, is, is!
Ook als wij het niet willen, of vinden dat het anders zou moeten zijn. Het is zoals het is. Net als die brug er is! Die collega is zoals hij is, de file is zoals ie is, je denkt wat je denkt en je voelt wat je voelt.
In het voorbeeld van de brug vonden we dat allemaal heel logisch. Natuurlijk ga je niet in verzet tegen de brug, en natuurlijk zie je de kaart niet voor de waarheid aan. Maar in het dagelijks leven doen we dat wel.
Omdat een overtuiging zo sterk voelt als de waarheid. En daardoor houvast geeft. En dat is ook goed, dat is een enorme kracht van de mensheid, dat we niet elk moment opnieuw alle wielen hoeven uit te vinden. Dat we automatiseren en voortbouwen op kennis opgedaan in het verleden, en daardoor energie overhouden om te groeien en te ontwikkelen.
Het is alleen wel enorm belangrijk om daarbij voldoende bewustzijn te ontwikkelen om te onderscheiden wanneer je kunt varen op je overtuigingen en wanneer het moment daar is om ze (tijdelijk) lost te laten. En opnieuw te onderzoeken wat er op dit moment aan de hand is, te onderzoeken wat je wilt en wat je mogelijkheden zijn.
Kortom, wat op dit moment jouw beste antwoord op de situatie is.
Je verzetten tegen welke brug dan ook, beperkt je mogelijkheden. Als je merkt dat je in cirkeltjes denkt, gesprekken steeds opnieuw in je hoofd afdraait, dan is dat wat je denkt en wat je gelooft waarschijnlijk in strijd met de realiteit. Of anders gezegd, je kiest voor de kaart als uitgangspunt en niet voor de brug.
Deze metafoor slaat in trainingen altijd in als een bom. Eerst gaan mensen lachen, ha ha ha, wat doen we dat eigenlijk gek met zijn allen en vervolgens ontstaat er verzet. Precies op het moment dat we aan de persoonlijke waarheden (kaarten) gaan rammelen:
Ja maar, je kunt toch niet alles zomaar accepteren.
Ja maar, het is toch ook niet oké als iemand zo doet.
Ja maar, ik wil gewoon niet zo zijn/ niet zo denken/ me niet zo voelen.
Ja maar, als iedereen alles maar accepteert zou er niks meer veranderen.
Niets is minder waar!
Stel je eens voor dat iedereen zichzelf en anderen zou accepteren, en vanuit die acceptatie al zijn of haar mogelijkheden zou benutten, creatief zou denken, wijs en bewust zou kiezen.......
Hoe mooi zou dat zijn!
Acceptatie is namelijk absoluut niet hetzelfde als goedkeuren en ook niet hetzelfde als onverschilligheid.
Acceptatie is het wijze besef dat het is zoals het toch al is.
Kortom, de brug is er, ook als wij vinden dat hij er niet zou moeten zijn. Aan de brug kunnen we niet zoveel veranderen , in onze bewuste reactie op de brug zijn we vrij! Daar zijn de mogelijkheden oneindig en daar begint een leven met minder stress!